Χρήσιμες πληροφορίες για την Τουρκική γλώσσα

  Η Τουρκική γλώσσα είναι μία συγκολλητική γλώσσα δηλαδή μία μορφή συνθετικής γλώσσας όπου κάθε πρόσφυμα αναπαριστά τυπικά μια μονάδα νοήματος(όπως για παράδειγμα η έλλειψη, ο παρελθοντικός χρόνος ο πληθυντικός αριθμός κλπ.)και περιορισμένα μορφήματα εκφράζονται με προσφύματα και όχι με εσωτερική αλλαγή στην ρίζα της λέξης, ή αλλαγές στην έμφαση ή τον τόνο. Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία σε μια συγκολλητική γλώσσα είναι ότι τα προσφύματα δεν συγχωνεύονται με άλλα και δεν αλλάζουν μορφή εξαρτώμενα από άλλα.

Παραδείγματα συγκολλητικών γλωσσών περιλαμβάνουν την Βασκική, την Γεωργιανή, τις Αλταϊκές γλώσσες (βλέπε Τουρκική και Ταταρική) ), τα Γιαπωνέζικα (μερικές φορές κατατάσσονται στις Αλταϊκές), η Κορεατική (μερικές φορές κατατάσσεται στις Αλταϊκές), η Μαλαισιανή και την Ινδονησιακή, πολλές Θιβετοβιρμανικές γλώσσες, οι Δαρβιδικές γλώσσες, πολλές Ουραλικές γλώσσες (με μεγαλύτερες την Ουγγρική, την Φινλανδική και την Εσθονική), η Ινουκτίτουτ, οι Μπαντού γλώσσες (δες Λουγκάντα), οι Βορειοανατολικές, Βορειοδυτικές και Νότιες Καυκασιανές γλώσσες, και κάποιες Μεσοαμερικανικές και γηγενείς γλώσσες της Βορείου Αμερικής μεταξύ αυτών και η Ναχουάτλ, η Ουαστέκ, και οι γλώσσες Σαλίς. Η Κέτσουα και η Αϋμάρα είναι συγκολλητικές ιθαγενείς γλώσσες την Νοτίου Αμερικής.

Η Τουρκική γλώσσα είναι, επίσης, μαζί με την Ελληνική επίσημη γλώσσα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έχουμε πρώτα γραπτά κείμενα από τον 8ο αιώνα. Η εμφάνιση της τουρκικής φιλολογίας με την στενή έννοια συμπίπτει με την ίδρυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας (14ος αιώνας).

Η Τούρκικη γλώσσα ομιλειται σε Βουλγαρία,Ελλάδα,Γερμανία, Ρουμανία,Αυστρία, Γαλλία,Ουζμπεκιστάν.Βέλγιο,Ελβετία,Αμερική,Αζερμπαϊτζάν Αγγλία.

Επίσης άλλα βασικά  χαρακτηριστικά της γλώσσας είναι:

Στην τουρκική γλώσσα:Δεν υπάρχουν άρθρα. πχ ev = σπίτι
Ev-im Lefkoşa’-da-dır.
Evim Lefkoşa’dadır.
Το σπίτι μου είναι στην Λευκωσία.

Δεν υπάρχουν γένη. πχ öğrenci = μαθητής ή μαθήτρια
Öğrenci tahta-ya yazıyor.
Ο μαθητής (ή η μαθήτρια) γράφει στον πίνακα.
Για να καθορίσουμε το φύλο γράφουμε πριν από το ουσιαστικό τις λέξεις: erkek = άρρεν και
kız = θήλυ.
Erkek öğrenciler futbol oynayacak, kız öğrenciler ise tiyatroya gidecekler.
Οι μαθητές (τα αγόρια) θα παίξουν ποδόσφαιρο, ενώ οι μαθήτριες θα πάνε στο θέατρο.

Δεν υπάρχουν προθέσεις. Αντιθέτως υπάρχουν πληθώρα καταλήξεις. Μπορούμε να
προσθέσουμε μια ή περισσότερες καταλήξεις πάνω στις λέξεις ανάλογα με την περίπτωση.
Γι΄αυτό η τουρκική γλώσσα ονομάζεται και “συγκολλητική”.
Ev-im-den geliyorum.
Έρχομαι από το σπίτι μου.

Selanik' te kalıyorum.Μένω στην Θεσσαλονίκη

Υπάρχει αρμονία μεταξύ των φωνηέντων και συμφώνων. Οι κανόνες της αρμονίας των
φωνηέντων και των συμφώνων ισχύουν σε όλα τα κεφάλαια της τουρκικής γραμματικής.
Για να προσθέσουμε μια κατάληξη πάνω σε μία λέξη πρέπει πρώτα να “επιλέξουμε” την
κατάλληλη σύμφωνα με τους κανόνες αρμονίας κατάληξη από μια σειρά καταλήξεων
(διπλής, τετραπλής ή οκταπλής παραλλαγής).

Για την αρμονία και τους κανόνες της θα αναφερθούμε αναλυτικότερα σε άλλο κεφάλαιο.

Το ρήμα είναι πάντοτε στο τέλος της πρότασης. Η σύνταξη έχει την μορφή “υποκείμενο-
αντικείμενο-ρήμα”
Ev-e gidiyorum

Πηγαίνω στο σπίτι.
Δεν υπάρχει ορθογραφία αφού όλα τα γράμματα έχουν το δικό τους μοναδικό ήχο.
Εξαιρούνται τα γράμματα y (γιέ) και ğ (γιουμουσιάκ γκε)
Το y αν και είναι σύμφωνο (γ) (yemek-γεμέκ-φαγητό) μερικές φορές προφέρεται και ως
φωνήεν (ι) (saray-σαράϊ-παλάτι).
Το ğ (γ) όταν βρίσκεται μεταξύ δύο φωνηέντων δεν προφέρεται, είναι άηχο. (Ağaç-αάτς-
δέντρο).
 Το ρήμα «imek = είμαι» είναι κατάληξη και δεν τονίζεται. πχ.
Ev-de-y-im.
Evdeyim.
(Εβντέγιμ)
Είμαι στο σπίτι.
 Το γ΄πρόσωπο του ρήματος «imek = είμαι» (-dir=είναι) στον προφορικό λόγο εννοείται και
δεν λέγεται.
Αρκετές φορές δεν γράφεται ούτε στον γραπτό λόγο.
Αντί:
Ahmet ev-de-dir
Αχμέτ σπίτι στο είναι.
Ο Αχμέτ είναι στο σπίτι.
Λέγεται:
Ahmet ev-de.
Ahmet evde.
Ο Αχμέτ είναι στο σπίτι.
 Όταν το υποκείμενο είναι στον πληθυντικό (μόνο για το γ΄πρόσωπο) τότε το ρήμα τίθεται
στον ενικό (αττική σύνταξη).
Öğrenciler okuyor
Οι μαθητές διαβάζει (αντί: Öğrenciler okuyorlar Οι μαθητές διαβάζουν). Η σύνταξη
“Öğrenciler okuyorlar Οι μαθητές διαβάζουν” δεν είναι λάθος, όμως αποφεύγεται.
 Το ρήμα “έχω” δεν υπάρχει. Στην θέση του χρησιμοποιείται η λέξη “var = υπάρχει” ή ο
αρνητικός τύπος “yok = δεν υπάρχει” και οι κτητικές καταλήξεις -im, -in, -i, μου, σου,
του…
Ders-im var
Dersim var.

Έχω μάθημα.
Ders-im yok.
Dersim yok.

Δεν έχω μάθημα.

Το ρήμα είναι πάντοτε στο τέλος της πρότασης. Η σύνταξη έχει την μορφή “υποκείμενο- αντικείμενο- ρήμα”

Ev-e gidiyorum. =>

Eve gidiyorum.=>Στο σπίτι πηγαίνω.

Okula gittim= Σχολείο πήγα.